باجه تلفن

من فک می کنم هر ایرانی دست کم باید سالی یه بار فیلم باجه تلفن رو بشینه و با دقت ببینه. باجه تلفن داستان عجیبی نداره ولی به صورت عجیبی روایت میشه. سراغ روایت نمیرم که فیلم اسپویل نشه اما درباره داستان فیلم یه پارگراف می نویسم.

باجه تلفن داستان یه شبکه است. شبکه ای از دروغ های کوچیک و بزرگ که مثل یه تار عنکبوت به هم بافته می شن. هدف اینه که با این تار دیگرون رو به تله بندازیم. کم کم از دروغ های کوچیک شروع می کنیم و به دروغ های بزرگتر می رسیم. قصد داریم تا با دروغ هایی که از خودمون درمیاریم خودمون رو آدم مهمی نشون بدیم، مهمتر از اون چه که هستیم، خودمون رو موفق نشون بدیم، خودمون رو عاشق جلوه بدیم، خودمون رو برتر نشون بدیم و ... اما در حقیقت اونی که توی این دام میفته اول از همه خود ماییم... این دروغ های ریز و درشت وقتی در هم تنیده میشن که ما بتونیم قسمتی از ذهن مون رو به این باور برسونیم که این دروغ ها حقیقت دارن یا دست کم  که میتونند ما رو سریعتر به مقصد برسونن...یه چن تا شورت کات بی ضرر

اما شاید کسی شانس بیاره و با یه آینه روبرو بشه... آینه ای که بتونه به شخص نشون بده که خود واقعیش چیه و کیه... ازکجا اومده و تا کجا میتونه بره... شخص تنها با کنار زدن این پرده های دروغ و ریاکاری و روبرو شدن با خود واقعی ش هست که شاید این شانس رو داشته باشه که تکونی به زندگی ش بده.

اما این آینه رو از کجا میشه پیدا کرد... تنهایه دوست واقعیه که میتونه خود واقعی ت رو به خودت نشون بده.... دوست رو هم که به قول روباه شازده کوچولو توی مغازه ها نمی فروشن... به همین دلیله که همه مون تا گردن غرق شدیم توی این مرداب دروغ و دریغ.

باجه تلفن (2002) به کارگردانی ژوئل شوماخر و هنرنمایی به یاد ماندی کالین فالر و فارست ویتاکر همیشه در تاریخ سینما جاودانه باقی خواهند ماند.