حمید

کنارم نشسته بود. توی اتوبوس بودیم از کرج تا دانشگاه. سه ساعت همسفری وهمسایگی اجباری شد نتیجه اش یه آدرس و یه دوستی مکاتبه ای که تقریبا یک سال و نیم طول کشید. تا زمانی که تغییر آدرس خط قرمز به روی این دوستی کشید. تشویقش کردم به درس خواندن و خوشبختانه همان سال دانشگاه آزاد قبول شد. الان باید آقا مهندسی شده باشد برای خودش. طبع شعر داشت و همیشه انبانش تهی از شعر نبود. اگر او را می شناسید و اینجا را می خوانید خبرش دهید که قلبی هنوز برایش می تپد.
این هم نمونه ای از شعرش

تا چند بنالیم ز اندوه جدایی؟

بازآ که جان تازه شود چون تو بیایی

تا چند حدیث غم هجران تو گفتن؟

تا چند تحمل که تو در دیده درآیی؟

نومیدم و بر این دل بشکسته امیدی

بیمارم و جانا به تن خسته دوایی

یک لحظه دل از پرتو یاد تو بری نیست

در صفحه ی دل گاه مهی گاه سهایی

طوفان حوادث شکند زورق عمرم

چون نوح اگر راه نجاتم ننمایی

صیدیم و به دنبال کمند تو روانیم

عاشق ندهد بند غمت را به رهایی

در تیره شب زندگی و کوره ره عمر

جز شمع رخ دوست مرا نیست ضیایی

ای دوست "طنین" هر شب و هر روز بگوید

باز آی که جان تازه شود چون تو بیایی

حمید علی رستمی(طنین)

1370