سرخم می سلامت شکند اگر صبوحی

 

 سیدمهدی علوی استاد خط مریم بود. خط خیلی خوبی داشت ولی به جایی رسیده بود که دو بعد نمی توانستند او را ارضا کنند و ناچار به بعد سوم روی آورد. دوست داشت که به خط فارسی حجم ببخشد و با علاقه سرامیک و سفالسازی را پی گرفت. بعدتر فهمیدم که برادر بزرگتر یکی از همکلاسی هایم در دبیرستان بوده است. سیدافشین علوی که آن زمان سه تار می زد و اکنون استادشده در این فن. 

الغرض. سیدمهدی خطی برای مریم نوشته بود به غایت زیبایی شامل این بیت که: 

بشکست اگر دل من به فدای چشم مستت

سر خمّ می سلامت، شکند اگر سبوئی

 تا مدتها به دنبال شعر کامل و البته شاعرش می گشتم که دست آخر تکنولوژی فریادرس شد و سرچ انجین گوگل به یاریم شتافت. نمونه ای از سفالهای سیدمهدی علوی را هم دربالا آورده ام که ادای دینی کرده باشم. هر کجا هست خدایا به سلامت دارش.

همه هست آرزویم که ببینم از تو روئی

چه زیان ترا که من هم برسم به آرزوئی

به کسی جمال خود را ننموده ای و بینم

همه جا به هر زبانی بُوَد از تو گفتگوئی

به ره تو بسکه نالم، زغم تو بسکه مویم

شده ام زناله نائی، شده ام ز مویه موئی

همه خوشدل اینکه مطرب بزند به تار چنگی

من از آن خوشم که چنگی بزنم به تار موئی

چه شود که راه یابد سوی آب تشنه کامی؟

چه شود که کام جوید، زلب تو کام جوئی؟

شود اینکه از ترحم، دمی ای سحاب رحمت

من خشک لب هم آخر ز تو تر کنم گلوئی؟

بشکست اگر دل من به فدای چشم مستت

سر خمّ می سلامت، شکند اگر سبوئی

همه موسم تفرج به چمن روند و صحرا

تو قدم به چشم من نه، بنشین کنار جوئی

ز چه شیخ پاکدامن سوی مسجدم بخواند

رخ شیخ و سجده گاهی، سر ما و خاک کوئی

فصیح الزمان رضوانی